எண்ணக் கருக்கள் கொட்டிக்கிடக்க
ஏன் இப்படி ஓடியிருக்கிறேனென்று
நிர்ப்பந்தச் சிறைவாசமொன்றில்
நிந்திக்கிறது என் கனத்த மனமிங்கு
ஓராயிரம் நிகழ்வுகள்
என்னைக் கடந்திருந்த போதும்
தேவைகளின் அழுத்தத்தில்
வேலையில் மூழ்கியிருந்தேன்
தன்னந்தனிமையில் எத்தனை துரம்
கடந்திருக்கிறேன் என்று
நின்று நிதானித்தபோது அறிகிறேன்
ஆதலால் ஒற்றை மரமாய்த் தெரிகிறேன்
தந்தையின் மரணமும்
தரணியெங்கும் கொரோணா அவலமும்
மனதின் வடுவாய் வருடிய போதும்
மரணத்தீக்களின் சுவாலை
மனதில் கொழுந்துவிட்டெரிந்த போதும்
எழுதத் துடித்தும் எழுதாது விரண்டிருந்தேன்
என் வாழ்நாளில் அத்தனை சுமைகளும்
எழுத்தும் நானுமாய் அமைதியாகியிருக்கிறேன்
விட்டிருந்தவைகளை வடித்தெடுத்துவிட்டு
நெருடலின் வருடல்களைக் கடந்திட
தொடர்கிறேன் மீண்டும் என் பக்கத்துடன்
நிர்ப்நதச் சிறைவாசத்தின் முதல் நாள்
